SANATIN ADI ANADOLU'MUZ

 -SANATIN ADI ANADOLU'MUZ-

Gezdiğin bahçeye bir bak. Yollarını kaplamış koyu çimen, biraz da yeşilliği bulaşmış ayaklarına. Kafanı kaldır, aman dikkat et! Çarpmasın sıcak güneş. Bir baktıktan sonra, o çimenlerin arasında boyları uzun, saplarında hala varlıklarını koruyan çiçekleri korur. Ama sanma ki şöyle: yalnız senin gezdiğin bahçede böyle açmaz çiçek, böyle yeşil olmaz çimenler, böyle sıcak olmaz güneş. Ah o bizim diyarımız, bizim bahçemiz, bizim Anadolu'muz. Saklar bir hazine gibi binbir tane baharını. Sen çek, bizi kendi yerine götür, kolumuzdan tut. Ama biz bilmeyiz düz yolda yürümeyi, acır canımız, incir ayaklarımız. Ne de olsa alıştığımız dağların o sert gri kayalarına, o sivriliklerine, ya da sırtında oluşan karların rüzgarına.

Sen o eski kokan, belli ki tek başına çürümeye mahsur bırakılmış kırk asırlık mabedin içinde gezersin hızlı hızlı, kubbesine bakarsın ince bir mozaik bulmak için, arar da her karışını, yorulursun biraz. Bizi ise sarıp sarmalar, önünden geçtiğimiz yıkık bir duvarın üstünde, bir sülüs yazı görsek. Rengi solmuş bir parça yeşil çini ise göğsümüz kabartır heyecanla.

Sen renk renk çiçeklerle dolu büyük bir sahnede beyazlar içindeki elbisesiyle süzülen, bir beyaz kelebeğin yavaş yavaş raksına dalarsın, dalıp gidersin o kelebeğin her adımına ve hissedersin onun her hareketini en derin yerinden titretir seni. Bizi ise dağ gibi sert, dağ gibi güçlü bir zeybeğin sert ifadesiyle dizini toprağa vuruşu titretir kalbimizi yerinden koparıyormuşçasına.

Kulağına doğru gelen, başlangıçta fırtına sandığın, sonradan ise orkestra sesleri olduğunu fark ettiğin o güçlü orkestra sesleri sinirlerini titretir, onlara garip bir ürperiş gelir, korkutur onları azıcık. Bizde ise bir musiki gibi işler içimize, her bacanın altından çıkan o acılı, ıstıraplı ve çilekeş insanların nefes alışverişleri.

Sen güzelce yapılmış, her karışına ayrı bir özen gösterilmiş kadın heykelini uzun uzun süzüp, anlamaya çalışan bir çift gözle inceliyorsun, ayak basmadığım yabancı şehirde. Biz ise görünce köylünün kıvrılmayan, o kalın belini, duyarız ruhumuzun en büyük o tatlı zevkini.

Anadolu'muz karşımızda değerli bir hazine, yazılmamış bir destan, kağıda dökülmemiş en değerli düşünceler gibi dururken nasıl bilebiliriz ki başka bir sanat, nasıl görebiliriz? Biz, Anadolu sanatının çiçek gibi açtığı yollarda ilerlerken türküler tutturmuşuz arkadaş. İşte şimdi ayrılıyoruz yollarımız, her şeyimiz. Sana uğurlar olsun, size uğurlar olsun!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Atiye

-Atiye- Tarihlerden 24 Nisan 2017, çocuk bayramından bir gün ve doğum günümden ise iki hafta sonra yaşayacağım, kelimelerle tarif edilemez olan o boşluğu, o günün öğlen saatlerinde yaşamıştım. Üstünden yaklaşık sekiz sene geçecek olsa bile hatırladıkça yine önce boğazım düğümlenir sonra gözlerim acı acı sızlamaya başlar, sonunda ise ve dayanamazlar yan yana olan iki çeşme gibi akıp giderler. Yüzüm göğsümdeki o boşluğu, o acıyı kaldıramaz gibi buruşurdu. Şu an da olduğu gibi. Henüz yedi yaşıma daha yeni yeni basmıştım, mutluydum fakat ailemi ve beni rahat bırakmayan bir huzursuzluk vardı içimizde, hissediyorduk bir şeyleri fakat ne müdahale edebiliyorduk ne anlamdırabiliyorduk ne de bir ad koyabiliyorduk. Yine de onu bir kenara bırakıyor, yaşamaya bir aksilik çıkarmamaya dikkat ederek, sessizce devam etmeye çalışıyorduk. 8 Nisan 2017, doğum günümde o yanımda olamasa dahi, yanımdaymış gibi hissettirdiği son doğum günümdü, 23 Nisan 2017 yine yanımda olamasa da yanımdaymış gibi hissett...
Devamı

Çocukluğumuz

-Çocukluğumuz- Sezai Karakoç, Türk edebiyatında ‘Diriliş Şairi’ olarak bilinen bir isimdir ve önemli şairlerimizdendir. Şiirlerinde genellikle ele aldığı konular İslam dini ve evrenselliği, insanın varoluşu gibi konulardır. Bugün değerli şairimizin şiirlerinden olan ‘Çocukluğumuz’ adlı şiirinden bahsedeceğim. Şiiri ‘Körfez’ adlı kitabında, 1960 yılında değerli şairimiz henüz 27 yaşındayken yazmıştır. Şiir, kendi çocukluğuna ve İslam’ın önemli ölçüde yeri olduğu eski zamanlara karşı olan özlemini dile getirmektedir. Şiirin başlığına ilk defa göz attığımda, herkesin geçmişte yaşadığı o çocukluğumuzu, o minik bedenlerimizle yaptığımız türlü türlü oyunları, eğlenceleri, bazen katlandığımız zorlukları ve belki, biraz da kendimiz kadar küçük olan göz yaşlarımızdan bahseder sanıyordum. Pek yanıldım mı bilmiyorum fakat şiiri okuduğumda kulağımın anında hatırlayıp işittiği, o heyecan içeren kahkahalı sedalar geldi. Genellikle kış olurdu, köyümüzdeki tek minareli yeşil caminin görevlisi olan Hoc...
Devamı