Aylak Ruhlar

—Aylak Ruhlar-

Ruh aslında kapalı bir kutunun içinde, yoktan var olmuşa benzeyen, insanın diğer yarısıdır. Ruhlar, bu kutunun içinde zihnimiz tarafından kontrol edilir. Bu kutunun içinde ruhumuzun yanında düşünceler, duygular, anılar... yer alır. Ruh bu kutunun içinde bunlarla meşgul olur, yani zihin bu durumda ruhu asla başıboş bırakmaz. Sürekli bir işle meşgul eder, aylak olmasına izin vermez.

Fakat zihin ruhu meşgul edememeye başladığında, ruhun içinde bulunduğu bu kutu bir anda açılıverir. Ruh ortalıkta tam bir aylak olarak dolaşmaya başlar, huzursuz eder insanın göğsünü, düzensiz, karmaşık ve fazla düşüncelerle. İnsan, insandan başka her türlü yaratığa benzemeye başlar, bu durumdan kurtulana kadar büyük bir boşluk hissiyle yüzleşmeye çalışır. Montaigne’e göre zihnin bu boşluğu tıpkı işlenmeyen bir arazi gibi, yabani otlar ve dikenlerle dolar. Bunların hepsi ruh aylaklaştığında ortaya çıkabilecek ihtimallerdir.

İnsan tekrardan bu aylak ruha sahip çıkmaya, onu bir şeylerle meşgul etmeye başlarken belki de insan bu boşluktan, bu karmaşadan bir şeyler çıkarabilir, içsel bir dönüşüm geçirebilir. Çünkü o esnada kendisiyle çok fazla baş başa kalmıştır. O yüzden bu durum kontrol altına alındığında fark etmiş olur ki kendisinde bir hali şey değişmiş. Önceden bir konu hakkında fazla düşünmezken şimdi tekrar tekrar döner olmuş bu konuya, ilgilenmediği şey bundan sonra artık ona ilgi çekici gelmeye başlamıştır misal. Fakat yine de ruhu işlerle meşgul etmek daha iyi olacaktır çünkü ruh bir kere kontrol altından çıktığında bir daha zor kontrol altına alınır ve bu süreç insanı her yönden etkiler, hatta eskisi gibi bile olamayabilir, köklü bir değişikliğe yol açabilir.

Montaigne/Denemeler: Aylak Ruhlar – Sayfa Numaraları: 55,56

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Atiye

-Atiye- Tarihlerden 24 Nisan 2017, çocuk bayramından bir gün ve doğum günümden ise iki hafta sonra yaşayacağım, kelimelerle tarif edilemez olan o boşluğu, o günün öğlen saatlerinde yaşamıştım. Üstünden yaklaşık sekiz sene geçecek olsa bile hatırladıkça yine önce boğazım düğümlenir sonra gözlerim acı acı sızlamaya başlar, sonunda ise ve dayanamazlar yan yana olan iki çeşme gibi akıp giderler. Yüzüm göğsümdeki o boşluğu, o acıyı kaldıramaz gibi buruşurdu. Şu an da olduğu gibi. Henüz yedi yaşıma daha yeni yeni basmıştım, mutluydum fakat ailemi ve beni rahat bırakmayan bir huzursuzluk vardı içimizde, hissediyorduk bir şeyleri fakat ne müdahale edebiliyorduk ne anlamdırabiliyorduk ne de bir ad koyabiliyorduk. Yine de onu bir kenara bırakıyor, yaşamaya bir aksilik çıkarmamaya dikkat ederek, sessizce devam etmeye çalışıyorduk. 8 Nisan 2017, doğum günümde o yanımda olamasa dahi, yanımdaymış gibi hissettirdiği son doğum günümdü, 23 Nisan 2017 yine yanımda olamasa da yanımdaymış gibi hissett...
Devamı

Çocukluğumuz

-Çocukluğumuz- Sezai Karakoç, Türk edebiyatında ‘Diriliş Şairi’ olarak bilinen bir isimdir ve önemli şairlerimizdendir. Şiirlerinde genellikle ele aldığı konular İslam dini ve evrenselliği, insanın varoluşu gibi konulardır. Bugün değerli şairimizin şiirlerinden olan ‘Çocukluğumuz’ adlı şiirinden bahsedeceğim. Şiiri ‘Körfez’ adlı kitabında, 1960 yılında değerli şairimiz henüz 27 yaşındayken yazmıştır. Şiir, kendi çocukluğuna ve İslam’ın önemli ölçüde yeri olduğu eski zamanlara karşı olan özlemini dile getirmektedir. Şiirin başlığına ilk defa göz attığımda, herkesin geçmişte yaşadığı o çocukluğumuzu, o minik bedenlerimizle yaptığımız türlü türlü oyunları, eğlenceleri, bazen katlandığımız zorlukları ve belki, biraz da kendimiz kadar küçük olan göz yaşlarımızdan bahseder sanıyordum. Pek yanıldım mı bilmiyorum fakat şiiri okuduğumda kulağımın anında hatırlayıp işittiği, o heyecan içeren kahkahalı sedalar geldi. Genellikle kış olurdu, köyümüzdeki tek minareli yeşil caminin görevlisi olan Hoc...
Devamı

SANATIN ADI ANADOLU'MUZ

 -SANATIN ADI ANADOLU'MUZ- Gezdiğin bahçeye bir bak. Yollarını kaplamış koyu çimen, biraz da yeşilliği bulaşmış ayaklarına. Kafanı kaldır, aman dikkat et! Çarpmasın sıcak güneş. Bir baktıktan sonra, o çimenlerin arasında boyları uzun, saplarında hala varlıklarını koruyan çiçekleri korur. Ama sanma ki şöyle: yalnız senin gezdiğin bahçede böyle açmaz çiçek, böyle yeşil olmaz çimenler, böyle sıcak olmaz güneş. Ah o bizim diyarımız, bizim bahçemiz, bizim Anadolu'muz. Saklar bir hazine gibi binbir tane baharını. Sen çek, bizi kendi yerine götür, kolumuzdan tut. Ama biz bilmeyiz düz yolda yürümeyi, acır canımız, incir ayaklarımız. Ne de olsa alıştığımız dağların o sert gri kayalarına, o sivriliklerine, ya da sırtında oluşan karların rüzgarına. Sen o eski kokan, belli ki tek başına çürümeye mahsur bırakılmış kırk asırlık mabedin içinde gezersin hızlı hızlı, kubbesine bakarsın ince bir mozaik bulmak için, arar da her karışını, yorulursun biraz. Bizi ise sarıp sarmalar, önünden geçtiğim...
Devamı