Çekirdek Aile

-Çekirdek Aile-

Herkes yan yana olan bir kadınla bir adamın sol yüzük parmaklarında yüzük gördü mü onlara aile der, birde onların yanında çocuk varsa başına da ‘çekirdek’ diye bir sıfat eklerler. Haklılarda sonuçta bazı çekirdeklerin içinde birkaç çekirdek daha olabiliyor. Fakat benim burada anlatmak istediğim şey görüneni anlatmak değil, bilineni, o çekirdekte yaşananları anlatmaktır. “Bak şu çekirdek aileye!” derlerse onlar sadece gördüklerini söylerler. Fakat açıp bakarsanız içine, çekirdeğin her birinde altından başlayıp sivri ucuna kadar uzanan bir karartı, çürük görürsünüz. Acı çekirdeklerdir onlar, dışları ne kadar normal bir çekirdekten daha güzel görünürse görünsün içlerinde vardır bir acı, hazin, keder, feryat…

Bazen sırttaki en büyük kamburdur aile, en büyük sorumluluk, en büyük kaygı. Birlik varsa bunların üstesinden gelinebilir canlı bir çiçek gibi güzel olur fakat yoksa solmuştur evvelden. Çürük bir çekirdek gibi. İçten içe, fark ettirmeden çürür, çok sonralar da fark edersin iğrenç bir tada sahiplik ettiğini. Tükürmek için geri durmak da istemez insan. Söker atar onu dilinden, yine de bir acılığı, bir izi kalır dildeki kalan kırıntıların. Yemeden önce dilinde oluşan o tatlılık gelir aklına, uzun uzun düşünür öncesini sonra yaşananları ve bunlar acı bir çekirdeği yeme meselesi değildi. Bunlar, her biri farklı olan beden ve ruh birleşimi olan insanların bir çatı altında anlaşamamalarının, kendilerinde oluşturdukları acı, yara ve bıraktıkları çürüklerin bağırış meselesiydi.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Atiye

-Atiye- Tarihlerden 24 Nisan 2017, çocuk bayramından bir gün ve doğum günümden ise iki hafta sonra yaşayacağım, kelimelerle tarif edilemez olan o boşluğu, o günün öğlen saatlerinde yaşamıştım. Üstünden yaklaşık sekiz sene geçecek olsa bile hatırladıkça yine önce boğazım düğümlenir sonra gözlerim acı acı sızlamaya başlar, sonunda ise ve dayanamazlar yan yana olan iki çeşme gibi akıp giderler. Yüzüm göğsümdeki o boşluğu, o acıyı kaldıramaz gibi buruşurdu. Şu an da olduğu gibi. Henüz yedi yaşıma daha yeni yeni basmıştım, mutluydum fakat ailemi ve beni rahat bırakmayan bir huzursuzluk vardı içimizde, hissediyorduk bir şeyleri fakat ne müdahale edebiliyorduk ne anlamdırabiliyorduk ne de bir ad koyabiliyorduk. Yine de onu bir kenara bırakıyor, yaşamaya bir aksilik çıkarmamaya dikkat ederek, sessizce devam etmeye çalışıyorduk. 8 Nisan 2017, doğum günümde o yanımda olamasa dahi, yanımdaymış gibi hissettirdiği son doğum günümdü, 23 Nisan 2017 yine yanımda olamasa da yanımdaymış gibi hissett...
Devamı

Çocukluğumuz

-Çocukluğumuz- Sezai Karakoç, Türk edebiyatında ‘Diriliş Şairi’ olarak bilinen bir isimdir ve önemli şairlerimizdendir. Şiirlerinde genellikle ele aldığı konular İslam dini ve evrenselliği, insanın varoluşu gibi konulardır. Bugün değerli şairimizin şiirlerinden olan ‘Çocukluğumuz’ adlı şiirinden bahsedeceğim. Şiiri ‘Körfez’ adlı kitabında, 1960 yılında değerli şairimiz henüz 27 yaşındayken yazmıştır. Şiir, kendi çocukluğuna ve İslam’ın önemli ölçüde yeri olduğu eski zamanlara karşı olan özlemini dile getirmektedir. Şiirin başlığına ilk defa göz attığımda, herkesin geçmişte yaşadığı o çocukluğumuzu, o minik bedenlerimizle yaptığımız türlü türlü oyunları, eğlenceleri, bazen katlandığımız zorlukları ve belki, biraz da kendimiz kadar küçük olan göz yaşlarımızdan bahseder sanıyordum. Pek yanıldım mı bilmiyorum fakat şiiri okuduğumda kulağımın anında hatırlayıp işittiği, o heyecan içeren kahkahalı sedalar geldi. Genellikle kış olurdu, köyümüzdeki tek minareli yeşil caminin görevlisi olan Hoc...
Devamı

SANATIN ADI ANADOLU'MUZ

 -SANATIN ADI ANADOLU'MUZ- Gezdiğin bahçeye bir bak. Yollarını kaplamış koyu çimen, biraz da yeşilliği bulaşmış ayaklarına. Kafanı kaldır, aman dikkat et! Çarpmasın sıcak güneş. Bir baktıktan sonra, o çimenlerin arasında boyları uzun, saplarında hala varlıklarını koruyan çiçekleri korur. Ama sanma ki şöyle: yalnız senin gezdiğin bahçede böyle açmaz çiçek, böyle yeşil olmaz çimenler, böyle sıcak olmaz güneş. Ah o bizim diyarımız, bizim bahçemiz, bizim Anadolu'muz. Saklar bir hazine gibi binbir tane baharını. Sen çek, bizi kendi yerine götür, kolumuzdan tut. Ama biz bilmeyiz düz yolda yürümeyi, acır canımız, incir ayaklarımız. Ne de olsa alıştığımız dağların o sert gri kayalarına, o sivriliklerine, ya da sırtında oluşan karların rüzgarına. Sen o eski kokan, belli ki tek başına çürümeye mahsur bırakılmış kırk asırlık mabedin içinde gezersin hızlı hızlı, kubbesine bakarsın ince bir mozaik bulmak için, arar da her karışını, yorulursun biraz. Bizi ise sarıp sarmalar, önünden geçtiğim...
Devamı