İnsanın Güçsüzlüğü

-İnsanın Güçsüzlüğü-

Bilindiği üzere insanın -her türü için geçerli olan- tahammül edemeyeceği, güçsüzleştiği bir sınırı vardır, bir noktası vardır. Öyle ki insanın ya kendisi ya da başka birisi tarafından bu noktayı aşıldığında profesyonel olsa bile mantıklı düşünemiyor, hiçbir şey edemiyor, nefesi dahi kesilebiliyor. Kendi aklına bu durumu izah etmeye çalışsa da, o an aklı selim olmadığı için çıldırma noktasına kadar gelebiliyor. Bunların bazıları belki ‘yuh artık’ dedirtecek kadar saçma gelebilir, fakat herkeste bir değildir sonuçta, insanlar aynı şeylere celallenecek değil diye bir şey yok. Bunlar Montaigne’nin verdiği örneklerle birlikte açıklamak gerekirse, “Ben kendim, masalarının altında bir köpeğin kemik kemirmesini duyunca deliye dönen kimseleri gördüm.” Köpeğin kemiği kemirmesi gibi basit bir eylem bile onu çığırından çıkarabilir. İnsanın çığırından çıkması ise tahammül seviyesine kadar devam eder, insanı ‘asla yapmam’ dediği davranışlara kadar da sürükler, peşini bırakmayabilir.

İnsanoğlunun bu güçsüzlüğü kibirli insanlara ithafen kullanılabilir. Çünkü kibirli insanların burnu havadadır. Bu güçsüzlük aniden onların karşısına çıktığında kibirin o nacizene profesyonelliğinden kalan kırıntılarından görebileceğimiz tek şey kusur olur, insan doğası gereği kusurludur. İşte o an insan aslında ne kadar aciz, ne kadar kusurlu bir varlık olduğunu da öğrenmiş olur.

Montaigne/Denemeler: İnsanın Güçsüzlüğü - Sayfa Numaraları: 43,44

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Atiye

-Atiye- Tarihlerden 24 Nisan 2017, çocuk bayramından bir gün ve doğum günümden ise iki hafta sonra yaşayacağım, kelimelerle tarif edilemez olan o boşluğu, o günün öğlen saatlerinde yaşamıştım. Üstünden yaklaşık sekiz sene geçecek olsa bile hatırladıkça yine önce boğazım düğümlenir sonra gözlerim acı acı sızlamaya başlar, sonunda ise ve dayanamazlar yan yana olan iki çeşme gibi akıp giderler. Yüzüm göğsümdeki o boşluğu, o acıyı kaldıramaz gibi buruşurdu. Şu an da olduğu gibi. Henüz yedi yaşıma daha yeni yeni basmıştım, mutluydum fakat ailemi ve beni rahat bırakmayan bir huzursuzluk vardı içimizde, hissediyorduk bir şeyleri fakat ne müdahale edebiliyorduk ne anlamdırabiliyorduk ne de bir ad koyabiliyorduk. Yine de onu bir kenara bırakıyor, yaşamaya bir aksilik çıkarmamaya dikkat ederek, sessizce devam etmeye çalışıyorduk. 8 Nisan 2017, doğum günümde o yanımda olamasa dahi, yanımdaymış gibi hissettirdiği son doğum günümdü, 23 Nisan 2017 yine yanımda olamasa da yanımdaymış gibi hissett...
Devamı

Çocukluğumuz

-Çocukluğumuz- Sezai Karakoç, Türk edebiyatında ‘Diriliş Şairi’ olarak bilinen bir isimdir ve önemli şairlerimizdendir. Şiirlerinde genellikle ele aldığı konular İslam dini ve evrenselliği, insanın varoluşu gibi konulardır. Bugün değerli şairimizin şiirlerinden olan ‘Çocukluğumuz’ adlı şiirinden bahsedeceğim. Şiiri ‘Körfez’ adlı kitabında, 1960 yılında değerli şairimiz henüz 27 yaşındayken yazmıştır. Şiir, kendi çocukluğuna ve İslam’ın önemli ölçüde yeri olduğu eski zamanlara karşı olan özlemini dile getirmektedir. Şiirin başlığına ilk defa göz attığımda, herkesin geçmişte yaşadığı o çocukluğumuzu, o minik bedenlerimizle yaptığımız türlü türlü oyunları, eğlenceleri, bazen katlandığımız zorlukları ve belki, biraz da kendimiz kadar küçük olan göz yaşlarımızdan bahseder sanıyordum. Pek yanıldım mı bilmiyorum fakat şiiri okuduğumda kulağımın anında hatırlayıp işittiği, o heyecan içeren kahkahalı sedalar geldi. Genellikle kış olurdu, köyümüzdeki tek minareli yeşil caminin görevlisi olan Hoc...
Devamı

SANATIN ADI ANADOLU'MUZ

 -SANATIN ADI ANADOLU'MUZ- Gezdiğin bahçeye bir bak. Yollarını kaplamış koyu çimen, biraz da yeşilliği bulaşmış ayaklarına. Kafanı kaldır, aman dikkat et! Çarpmasın sıcak güneş. Bir baktıktan sonra, o çimenlerin arasında boyları uzun, saplarında hala varlıklarını koruyan çiçekleri korur. Ama sanma ki şöyle: yalnız senin gezdiğin bahçede böyle açmaz çiçek, böyle yeşil olmaz çimenler, böyle sıcak olmaz güneş. Ah o bizim diyarımız, bizim bahçemiz, bizim Anadolu'muz. Saklar bir hazine gibi binbir tane baharını. Sen çek, bizi kendi yerine götür, kolumuzdan tut. Ama biz bilmeyiz düz yolda yürümeyi, acır canımız, incir ayaklarımız. Ne de olsa alıştığımız dağların o sert gri kayalarına, o sivriliklerine, ya da sırtında oluşan karların rüzgarına. Sen o eski kokan, belli ki tek başına çürümeye mahsur bırakılmış kırk asırlık mabedin içinde gezersin hızlı hızlı, kubbesine bakarsın ince bir mozaik bulmak için, arar da her karışını, yorulursun biraz. Bizi ise sarıp sarmalar, önünden geçtiğim...
Devamı