Kanunlar Üstüne

-Kanunlar Üstüne-

Kanunlar her ülkede olan ve insanların, canlıların haklarını koruyan, bir ülkede eşitliği dengeleyen, herkesin uymak zorunda olduğu, geçerliliği mekan fark etmeksizin korunduğu, ağır ve genellikle kağıt üzerinde olan yasalardır bilindiği üzere. Peki kanunların kanun olmaları için doğruluğu ve herkesçe eşitliği önemli midir sizce? Eğer kanunlar çok doğru olsaydı karnı boş, açlıktan ölen bir insanın bir parça ekmek uğruna dünyayla girdiği savaşta, çaldığı o ekmek yüzünden hakim karşısına çıkarılıp belirlenen sert kanunlara göre -ve mecburiyetten gelen bu hırsızlığı göz önünde bulundurmadan- çarptırılıyorlar. Şimdi kanunlar herkes için, bu aç olan insan için doğru mudur, eşit midir? Kanunlar hiçbir zaman ne herkese eşit ne de herkese doğru oldu. Kanunlar Montaigne’ ninde dediği gibi kanun oldukları için yürürlülükte kaldılar, kanun oldukları ve bunların önüne geçemediği için insanlar sessiz kaldı.

Kanunları koyanlar, kanun konusunda kusur işlemekten korktukları için sert ve çok dengesiz bir eşitlik getirdiler. Mecbur olarak uyan ve kendi isteğiyle kanunlara uyanı neden aynı kanunlar ve aynı eşitlik çerçevesinde yargılarız? Kanunlar neden herkes için farklı değil de herkes için aynıdır, neden kanunlar herkesi bir kalıbın içine sokmaya çalışıyor? Sonuçta bu dünyada sekiz milyardan fazla insan var, hepsi de birbirinden farklı ve renk renkken işledikleri hatalar, suçlar aynı diye mi düşünüldü de o yüzden mi bu kanunlar bu kadar tek renktir? Montaigne, “(...) insandırlar nihayet, her yaptıkları şey ister istemez sudan ve değişkendir.” diye der ve kanunları insanlara karşı yapılan geniş bir haksızlık olarak görür. Oysaki kanunlar insanlar için, insanların haklarını savunmak için yürürlülüğe girmiş birer kağıt üstünde yazı halindeyken. Haklarımızı kanunlarla arıyoruz fakat bu kanunlarla kendimize ne denli haksızlık yaptığımızı bilmiyoruz.

Montaigne/Denemeler: Kanunlar Üstüne - Sayfa Numarası: 14

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Atiye

-Atiye- Tarihlerden 24 Nisan 2017, çocuk bayramından bir gün ve doğum günümden ise iki hafta sonra yaşayacağım, kelimelerle tarif edilemez olan o boşluğu, o günün öğlen saatlerinde yaşamıştım. Üstünden yaklaşık sekiz sene geçecek olsa bile hatırladıkça yine önce boğazım düğümlenir sonra gözlerim acı acı sızlamaya başlar, sonunda ise ve dayanamazlar yan yana olan iki çeşme gibi akıp giderler. Yüzüm göğsümdeki o boşluğu, o acıyı kaldıramaz gibi buruşurdu. Şu an da olduğu gibi. Henüz yedi yaşıma daha yeni yeni basmıştım, mutluydum fakat ailemi ve beni rahat bırakmayan bir huzursuzluk vardı içimizde, hissediyorduk bir şeyleri fakat ne müdahale edebiliyorduk ne anlamdırabiliyorduk ne de bir ad koyabiliyorduk. Yine de onu bir kenara bırakıyor, yaşamaya bir aksilik çıkarmamaya dikkat ederek, sessizce devam etmeye çalışıyorduk. 8 Nisan 2017, doğum günümde o yanımda olamasa dahi, yanımdaymış gibi hissettirdiği son doğum günümdü, 23 Nisan 2017 yine yanımda olamasa da yanımdaymış gibi hissett...
Devamı

Çocukluğumuz

-Çocukluğumuz- Sezai Karakoç, Türk edebiyatında ‘Diriliş Şairi’ olarak bilinen bir isimdir ve önemli şairlerimizdendir. Şiirlerinde genellikle ele aldığı konular İslam dini ve evrenselliği, insanın varoluşu gibi konulardır. Bugün değerli şairimizin şiirlerinden olan ‘Çocukluğumuz’ adlı şiirinden bahsedeceğim. Şiiri ‘Körfez’ adlı kitabında, 1960 yılında değerli şairimiz henüz 27 yaşındayken yazmıştır. Şiir, kendi çocukluğuna ve İslam’ın önemli ölçüde yeri olduğu eski zamanlara karşı olan özlemini dile getirmektedir. Şiirin başlığına ilk defa göz attığımda, herkesin geçmişte yaşadığı o çocukluğumuzu, o minik bedenlerimizle yaptığımız türlü türlü oyunları, eğlenceleri, bazen katlandığımız zorlukları ve belki, biraz da kendimiz kadar küçük olan göz yaşlarımızdan bahseder sanıyordum. Pek yanıldım mı bilmiyorum fakat şiiri okuduğumda kulağımın anında hatırlayıp işittiği, o heyecan içeren kahkahalı sedalar geldi. Genellikle kış olurdu, köyümüzdeki tek minareli yeşil caminin görevlisi olan Hoc...
Devamı

SANATIN ADI ANADOLU'MUZ

 -SANATIN ADI ANADOLU'MUZ- Gezdiğin bahçeye bir bak. Yollarını kaplamış koyu çimen, biraz da yeşilliği bulaşmış ayaklarına. Kafanı kaldır, aman dikkat et! Çarpmasın sıcak güneş. Bir baktıktan sonra, o çimenlerin arasında boyları uzun, saplarında hala varlıklarını koruyan çiçekleri korur. Ama sanma ki şöyle: yalnız senin gezdiğin bahçede böyle açmaz çiçek, böyle yeşil olmaz çimenler, böyle sıcak olmaz güneş. Ah o bizim diyarımız, bizim bahçemiz, bizim Anadolu'muz. Saklar bir hazine gibi binbir tane baharını. Sen çek, bizi kendi yerine götür, kolumuzdan tut. Ama biz bilmeyiz düz yolda yürümeyi, acır canımız, incir ayaklarımız. Ne de olsa alıştığımız dağların o sert gri kayalarına, o sivriliklerine, ya da sırtında oluşan karların rüzgarına. Sen o eski kokan, belli ki tek başına çürümeye mahsur bırakılmış kırk asırlık mabedin içinde gezersin hızlı hızlı, kubbesine bakarsın ince bir mozaik bulmak için, arar da her karışını, yorulursun biraz. Bizi ise sarıp sarmalar, önünden geçtiğim...
Devamı